In de Jeruzalemkerk geloven we, dat onze kerkdiensten het
belangrijkste portaal vormen om binnen te komen in de gemeente. Ook de
Alpha-Cursus heeft die functie, net als de activiteiten van Juni Kunstmaand,
maar we geloven echt dat het toch vooral de kerkdiensten zijn die mensen een
laagdrempelige mogelijkheid bieden kennis te maken met de gemeente en het
geloof. En dit geldt voor zowel kerkelijke als niet-kerkelijke mensen.
Wanneer je dit gelooft, moet je echter wel goed nadenken
over de vorm en de inhoud van je diensten en dat doen wij dan ook voortdurend.
Daarbij was het voor ons bijzonder om te ontdekken, dat een dienst met een klassiek-gereformeerde
basis inclusief een aantal klassieke elementen als orgel, toga en ambtsdragers
in pak in Amsterdam heel wervend kan zijn. Dit was dáárom zo verrassend, omdat
veel andere gemeenten juiste geloven dat alleen diensten die geheel op een
nieuwe leest geschoeid worden laagdrempelig kunnen zijn.
Nu is het natuurlijk wel zo, dat niet alles bij het oude is
gebleven in onze diensten. De belangrijkste vernieuwing is wel, dat we
inmiddels bijna iedere zondagmorgen naast orgelbegeleiding ook begeleiding van
onze bands (we hebben er, vanwege een overvloed aan talent, inmiddels twee)
hebben. Al met al zingen ze we zo allerlei liederen naast elkaar: Psalmen (soms
ook in de Oude Berijming), Gezangen, Opwekkingsliederen, Psalmen voor Nu en af
en toe een eigen compositie.
Naar mijn diepe overtuiging, is de achterliggende visie
daarbij van levensbelang. Want waarom zou je dat eigenlijk zo doen? Om de boel
op te leuken? Als een compromis, om de boel bij elkaar te houden? Onze visie
komt neer op het volgende. We geloven, dat het in het zingen eerst en vooral
gaat om het eren en dienen van God. In het Engels heet dat ‘worship’, een woord
waar geen goed Nederlands synoniem voor is, maar wat is afgeleid van
‘worth-ship’. Het gaat dus in het zingen om de ‘waard-ering’ van God. En om dat
samen en ieder voor zich echt van harte te kunnen doen, zijn verschillende
muzikale stijlen en talen nodig, die elkaar aanvullen. Van musicoloog Cees van
Setten leerde ik op een cursus het belang van ‘blending’: het mengen van stijlen en
tradities, waarbij de afzonderlijke elementen proefbaar en herkenbaar blijven
maar wel een nieuwe eenheid vormen.
We hebben de indruk
dat veel verschillende mensen in deze liturgie de ruimte vinden om aangesproken
te worden en zich te uiten. De klassieke liturgie heeft diepgang en breedte en
dat biedt kansen, juist vandaag.
