Column 4: Kaarsjes in De Baarsjes

(De columns in CV/Koers verschenen in 2008-2009)

Sinds twee jaar volgen we in de Jeruzalemkerk een missionair tweesporenbeleid. Het eerste spoor zetten we uit vanuit ons missionair-diaconale project in wijkgebouw Westerwijk (hierover schreef ik de vorige keer), het tweede spoor proberen we uit te zetten vanuit het kerkgebouw.  Maar waar begin je dan?  Al zoekend groeiden we in de overtuiging  dat het allereerst zou moeten gaan om activiteiten in het kerkgebouw die mensen over de drempel kunnen brengen. En één van de momenten dat dit zou kunnen is natuurlijk het Kerstfeest.

Nu had ik in Gouda een mooie ervaring opgedaan met de kerstnachtdienst. De kerstnachtdienst oude stijl was aan het verlopen en dus besloten we om een heel nieuw concept te beproeven. In kernwoorden:  veel kaarslicht, goede preek, verrassende eigentijdse elementen en PR  naar alle Gouwenaars dat de St. Janskerk op kerstavond  het hart van Gouda is. Binnen twee jaar waren er twee diensten nodig en kwam er heel veel in beweging. Dus ik dacht: zou dit in De Baarsjes ook kunnen?  De kerk is prachtig, hij ligt aan een mooi plein en waarom zou de Jeruzalemkerk op kerstavond niet het hart van De Baarsjes kunnen worden?  We besloten het gewoon te proberen en namen een risico: we bedachten een naam –Kaarsjes in De Baarsjes- , maakten een mooie flyer die we huis-aan-huis bezorgden en verder keken we hoe ver we konden komen met een sfeervolle, zinvolle en eigentijdse dienst. Het was hard werken (en veel bidden) en soms dacht ik: we overspelen onze hand, maar op kerstavond waren we  er klaar voor:  de kaarsjes brandden, de beamers straalden, de muziek  was prachtig en de preek was volgens mij ook wel ok.

En wat we hoopten gebeurde: de mensen kwamen.  Zoveel, dat voor het eerst in 25 jaar de galerijen weer open moesten! Verschillende gemeenteleden hebben daar jaren om gebeden . Wie waren er ? Natuurlijk gemeenteleden,  met hun familie, maar ook veel mensen uit de buurt. Ik sprak verschillende rooms-katholieke buurtbewoners, van wie de kerk inmiddels gesloten was. Ze waren diep ontroerd dat ze weer in De Baarsjes naar de kerk konden.  Later hoorden we, dat velen graag hadden willen komen maar het te laat hoorden.   En wat misschien nog wel belangrijker is:  Kaarsjes in De Baarsjes is nu al een begrip in de buurt, tot vreugde van bijvoorbeeld de stadsdeelraad.

Inmiddels zijn de voorbereidingen voor dit jaar in volle gang. Want vorig jaar was een geschenk dat we graag koesteren.

Column 3: Van missionair-diaconaal project tot gemeentevorming

(De columns in CV/Koers - nu De Nieuw Koers - verschenen in 2009-2009)

Zoals ik al eerder aangaf heeft de Jeruzalemkerk een missionair-diaconaal project in Westerwijk, het wijkbouw van de kerk. Ruim 10 jaar geleden is dat project –in samenwerking met de christelijke gereformeerde kerk De Bron en de IZB- begonnen als een antwoord op de noden in de buurt. Zoals ik al eerder schreef: de buurt kende, mede als gevolg van de instroom van veel nieuwe Nederlanders, een grote sociale nood en dus lag het voor de hand dáár missionair-diaconaal present te zijn.

Onder aanvoering van twee missionaire werkers –Nico van Splunter en Wilma Timmer- werd een veelheid aan activiteiten opgestart, vooral gericht op kinderen en jongeren. Met de kinderen en tieners van 4-17 jaar werd , met behulp van de Rock Solid-programma’s van Youth for Christ, geprobeerd een relatie op te bouwen waarin het Evangelie in woord en daad kan worden doorgegeven.  Tientallen vrijwilligers en stagiaires (bijvoorbeeld van de Christelijke Hogeschool Ede) hebben zich de jaren door ingezet om honderden kinderen en jongeren te bereiken.  Zo groeide Westerwijk uit tot een begrip in de buurt, waarbij de waardering en erkenning van bijvoorbeeld het stadsdeelbestuur met het jaar toenam.  En vooral tijdens de vieringen met Kerst en Pasen werd prachtig zichtbaar wat de vrucht van het werk was:  een zaal vol kinderen en ouders van allerlei achtergrond, etnisch en religieus. Westerwijk is een gebouw geworden waar mensen kunnen ‘Thuiskomen’ (de naam van het project).

In de loop van de tijd werd duidelijk, dat steeds meer jongeren én hun ouders Westerwijk als hun kerk beschouwden.  Steeds vaker kwamen er vragen of er ook Bijbelstudies voor de ouderen konden komen en misschien ook wel diensten. En zo groeide de overtuiging, dat hier wel eens een nieuwe gemeente zou kunnen ontstaan. Een overtuiging, die vanaf het moment dat deze in beleid werd vastgelegd steeds bevestigd werd. Om die kant op te groeien werden er op dinsdagavond maaltijden met Bijbelstudie en kinderprogramma georganiseerd. Al na een jaar kon een volgende stap worden gezet: een maandelijkse viering op zondag.  De eerste doopvragen dienden zich ook al aan en dus kunnen we in zekere zin al spreken van een kerk. Er moet nog veel gebeuren, maar wat er gebeurt is zeer bemoedigend.

Westerwijk begon als een project, geboren uit een roeping die gevoeld werd bij het zien van de nood in de buurt.  Door die roeping te volgen opende God deuren richting een nieuwe gemeente.  Ik geloof dat het zo werkt in Gods Koninkrijk.