woensdag 22 juli 2009

Column 11: Perspectief voor de kerk en de stad

(De columns in CV/Koers - nu De Nieuwe Koers - verschenen in 2008-2009)

In deze laatste column van mijn hand wil ik iets schrijven over het perspectief van kerk zijn in de stad. Daarbij gaat het me om de vraag, wat we in ons bezig zijn nu eigenlijk mogen hopen en verwachten.

Toen ik in 2003 tijdens een Pastors Weekend in New York kennis maakte met de grootse visie van Tim Keller werd ik meteen gegrepen. Kort gezegd komt zijn visie hier op neer: in een urbaniserende wereld krijgen grote steden steeds meer een sleutelfunctie in de gang van Gods Koninkrijk, christenen en kerken moet zich geroepen weten in de stad te staan en zich niet alleen richten op bekering van individuen maar ook op de transformatie van de cultuur. Een groots perspectief dus, dat mij tot  vandaag inspireert en me bewoog om predikant in de stad te worden. Het is een perspectief dat inmiddels ook nieuwe hoop heeft gegeven aan vele kerken in steden wereldwijd. Een geschenk!

Toch worstel ik er ook wel mee. Hoeveel moois er ook gebeurt in de Jeruzalemkerk en in zoveel andere kerken in Amsterdam: van die cultuurverandering in de stad zie ik nog niet zoveel. Als ik heel nuchter zoek naar een Bijbelse metafoor die het kerkelijk leven van Amsterdam beschrijft dan kom is altijd weer op die van de rest. In de marge van de bruisende stadscultuur is er de rest die de knie niet heeft gebogen voor alle baäls die in Mokum staan opgericht. Het is al heel wat, als die rest niet al te zeer door de stadscultuur wordt beïnvloed en als christenen trouwe discipelen van Jezus Christus blijven. Want dat is óók gebeurd, in de afgelopen jaren en het heeft de kerk in een diepe crisis gebracht.


De kerk als motor van culturele transformatie of de kerk als heilige rest. Het maakt nogal  uit vanuit welk perspectief je werkt. Toch geloof ik niet dat een keuze echt nodig is. Beide perspectieven zijn nodig en inspirerend voor missionair kerkzijn in de stad. Het enige wat we bij die perspectieven niet moeten doen is tellen en rekenen. We weten niet hoe groot de invloed op de cultuur is, maar  mogen eenvoudigweg zoutend zout zijn. We weten niet of we ooit nog meer worden dan een kleine rest, maar we leven maar trouw met wat ons vanuit het Evangelie is toevertrouwd. Het Evangelie biedt perspectief voor de kerk in een urbaniserende wereld. We gaan dat niet  narekenen, maar tellen onze zegeningen.