Al jarenlang maak ik na
lunchtijd een wandeling. Vroeger door de bossen van Hulshorst, daarna door de
parken van Gouda en Slotervaart en tegenwoordig door De Baarsjes. Tijdens die
wandelingen kom ik uiteraard allerlei mensen tegen. In de bossen en in de
parken was het vanzelfsprekend om te groeten. En vanzelfsprekend groette men
terug. Tijdens een wandeling in de buurt ligt dat echter anders. Dat mensen
elkaar groeten is echt een uitzondering. Iedereen loopt als het ware in een
soort cocon, zelfs elkaar aankijken is niet vanzelfsprekend.
Een tijdje geleden dacht
ik: wat zou er gebeuren als ik gewoon mensen ga groeten? Ik besloot het te
proberen en de eerste ervaringen zijn uiterst interessant. Het leukst reageren
de oudere buurtbewoners. Ze geven de indruk het groeten al jaren te hebben
opgegeven, vervreemd als ze zijn in hun eigen sterk veranderde buurt. Wanneer
ik ze groet is er vaak eerst een lichte verbazing en vervolgens verschijnt er
een glimlach en krijg ik een hartelijke groet terug. Het lastigst zijn Turkse
en Marokkaanse buurtbewoners. Zij lijken alleen hun eigen mensen te groeten,
maar af en toe is er een die de groet beantwoord. Misschien helpt het als ik
'salaam aleikum' zeg, maar dat is ook weer zo wat. Hoe dan ook, tussen genoemd
groepen zit een veelkleurig palet van voorbijgangers me een keur aan reacties.
Jane Jacobs schreef eind
jaren 50 een boek met de titel Life and
death of Great American Cities. Het boek werd een klassieker, omdat het op
briljante wijze beschrijft hoe het leven in de stad werkt. Ze geeft er mee een
antwoord op de vraag hoe het kan dat veel tuinsteden ontaarden in gevaarlijke
en desolate gebieden terwijl dichtbebouwde oude stadswijken (zoals De Baarsjes)
telkens weer kunnen opleven. Eén van de factoren blijkt te zijn, dat de straten
in oude wijken vanwege het aantal voorbijgangers uitnodigen tot contact, hoe
vluchtig ook. En telkens wanneer ik mensen groet en zie wat er dan gebeurt
begin ik Jane Jacobs beter te begrijpen.
In veel culturen is
groeten een vorm van zegenen. Joden wensen elkaar shalom, vrede, en moslims
doen met het woord salaam hetzelfde. In de Alpen begroeten mensen elkaar met
Grüss Gott en Hongaren zeggen békesség Istentol, vrede van God. Groeten is
zegenen en zegenen is elkaar vrede toebidden. Vergeleken daarbij is de
Nederlandse groetcultuur nogal mager. Veel verder dan hoi of dag komen we niet
meer. Maar lopend door De Baarsjes ontdek ik dat ook zo'n sobere groet in een
stadsbuurt iets van een zegen heeft. Dat oplichtende gezicht van de oudere, de
verraste reactie van een jongere doet me vermoeden dat een groet vrede in de
buurt brengt.
Die vrede kan de buurt goed gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten