Hoe verwerkt een jongen van 19, die deelneemt aan de invasie in Zuid-Libanon, in 1982, de verschrikkingen waar hij getuige van is geweest? Ari Folman - hij was die jongen- komt er jaren later achter dat hij zich er niets meer van herinnert. Hij heeft simpelweg alles verdrongen. Maar een gesprek met een vriend, met wie hij toen in Libanon was, roept de eerste herinneringen bij hem wakker. Vanaf dat moment begint een zoektocht naar wat hij gezien moet hebben maar zich niet meer voor de geest kan halen. Stukje voor stukje, via het geheugen van de anderen, komen de beelden weer terug. En hij ontdekt dat hij er bij was, daar, op die vreselijke plek waar zoveel mannen, vrouwen en kinderen werden vermoord: Sabra en Sjatila. Het Israelische leger gaf rugdekking aan de christenen (falangisten genaamd) die wraak namen op de Palestijnen voor de moord op hun leider en idool, Bashir Gamayel. Deze militair zou president van Libanon worden, maar werd nog voor hij werd beedigd, vermoord vanwege zijn sympathieen voor Israel.
Maar hoe maak je een film van wat te gruwelijk was om te kunnen onthouden? Folman koos ervoor een animatiefilm te maken, waarbij hij beelden liet maken bij de geluidsopnames van de gesprekken met de getuigen die hij sprak. Het resultaat is overweldigend, hartverscheurend. Als kijker is het onmogelijk ooit nog te vergeten wat de de jonge Ari jarenlang moest verdringen. Het gebeuren Sabra en Sjatila was een vreselijke oorlogsmisdaad, gepleegd door christenen en toegestaan door de Israeli's, Ariel Sharon voorop. Wat daar gebeurde mag eenvoudig niet vergeten worden. Mede door deze onvergetelijke film zal dat niet zomaar gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten