vrijdag 15 november 2013

Groeten in de buurt

(Deze blog schreef ik voor de website van de Jeruzalemkerk)

Al jarenlang maak ik na lunchtijd een wandeling. Vroeger door de bossen van Hulshorst, daarna door de parken van Gouda en Slotervaart en tegenwoordig door De Baarsjes. Tijdens die wandelingen kom ik uiteraard allerlei mensen tegen. In de bossen en in de parken was het vanzelfsprekend om te groeten. En vanzelfsprekend groette men terug. Tijdens een wandeling in de buurt ligt dat echter anders. Dat mensen elkaar groeten is echt een uitzondering. Iedereen loopt als het ware in een soort cocon, zelfs elkaar aankijken is niet vanzelfsprekend.

Een tijdje geleden dacht ik: wat zou er gebeuren als ik gewoon mensen ga groeten? Ik besloot het te proberen en de eerste ervaringen zijn uiterst interessant. Het leukst reageren de oudere buurtbewoners. Ze geven de indruk het groeten al jaren te hebben opgegeven, vervreemd als ze zijn in hun eigen sterk veranderde buurt. Wanneer ik ze groet is er vaak eerst een lichte verbazing en vervolgens verschijnt er een glimlach en krijg ik een hartelijke groet terug. Het lastigst zijn Turkse en Marokkaanse buurtbewoners. Zij lijken alleen hun eigen mensen te groeten, maar af en toe is er een die de groet beantwoord. Misschien helpt het als ik 'salaam aleikum' zeg, maar dat is ook weer zo wat. Hoe dan ook, tussen genoemd groepen zit een veelkleurig palet van voorbijgangers me een keur aan reacties.

Jane Jacobs schreef eind jaren 50 een boek met de titel Life and death of Great American Cities. Het boek werd een klassieker, omdat het op briljante wijze beschrijft hoe het leven in de stad werkt. Ze geeft er mee een antwoord op de vraag hoe het kan dat veel tuinsteden ontaarden in gevaarlijke en desolate gebieden terwijl dichtbebouwde oude stadswijken (zoals De Baarsjes) telkens weer kunnen opleven. Eén van de factoren blijkt te zijn, dat de straten in oude wijken vanwege het aantal voorbijgangers uitnodigen tot contact, hoe vluchtig ook. En telkens wanneer ik mensen groet en zie wat er dan gebeurt begin ik Jane Jacobs beter te begrijpen.

In veel culturen is groeten een vorm van zegenen. Joden wensen elkaar shalom, vrede, en moslims doen met het woord salaam hetzelfde. In de Alpen begroeten mensen elkaar met Grüss Gott en Hongaren zeggen békesség Istentol, vrede van God. Groeten is zegenen en zegenen is elkaar vrede toebidden. Vergeleken daarbij is de Nederlandse groetcultuur nogal mager. Veel verder dan hoi of dag komen we niet meer. Maar lopend door De Baarsjes ontdek ik dat ook zo'n sobere groet in een stadsbuurt iets van een zegen heeft. Dat oplichtende gezicht van de oudere, de verraste reactie van een jongere doet me vermoeden dat een groet vrede in de buurt brengt. 

Die vrede kan de buurt goed gebruiken.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten