Deze column werd geschreven voor Woord & Dienst, oktober 2013
Eerlijk gezegd keek ik
niet zo op van de oproep van onze koning. Dat we ons (zouden moeten)
ontwikkelen richting een participatiemaatschappij hebben wij in Amsterdam-West
ook als kerk zien gebeuren. In de afgelopen vijf jaar ging het stadsdeel steeds
intensiever inzetten op buurtinitiatieven en participatie van buurtbewoners. En
was er eerst nog de nodige terughoudendheid richting de kerk, inmiddels doen en
tellen we volop mee.
Onze buurtdiaken ging
sloot zich aan bij een door de buurtcoördinator opgezet overleg over de
leefbaarheid van het plein waaraan de Jeruzalemkerk staat. De kerk bleek al
snel de enige betaalbare locatie voor dat overleg, dus werden wij gastheer. Als
tegenprestatie zijn alle deelnemers van deze groep gastheer en gastvrouw
geworden van de stille werkplekken die we op vrijdag aanbieden op een verbouwde
galerij van onze kerk.
Zelf ben ik gevraagd om
zitting te nemen in de zogenaamde regiegroep voor onze buurt. In die club wordt
het geld van het buurtbudget toegewezen aan aanvragers van buurtinitiatieven.
Voor mij heel leerzaam en de groep vindt het wel mooi dat er ook een dominee
bij zit.
Ik ben eigenlijk best
onder de indruk gekomen van de inzet van bewoners voor hun buurt. Of liever: ik
voel me soms een beetje beschaamd. In de kerk hebben we het vaak over de
roeping om de vrede voor de buurt te zoeken, maar anderen lopen daar maar al te
vaak in voorop. Ik heb zeker niet de illusie dat we op dit terrein voorlopers
zijn, maar ben wel blij dat we wat anderen doen kunnen versterken.
Toch zit er ook wel iets
spannends en kwetsbaars aan die participatiesamenleving. Ik zie vaak dezelfde
mensen verschijnen bij de verschillende initiatieven, dus lang niet alle
bewoners doen mee. Veel van deze mensen moeten zich - bijvoorbeeld omdat ze
werken - beperken tot losse activiteiten. Structurele inzet is zeker niet
vanzelfsprekend. En hoezeer de stadsdeelbestuurders ook geloven in het belang
van participatie, er zit toch ook de noodzaak tot bezuinigen achter.
Het blijft dus allemaal een
beetje kwetsbaar met die participatiesamenleving. De oplossing van alles zal
het niet zijn. Maar ik bedenk me telkens weer, dat we als kerk wel aan die
kwetsbaarheid gewend zijn. De dienst aan de wereld heeft altijd het karakter
van een teken van het koninkrijk gehad. De kerk is niet geroepen om de wereld
te verbeteren, maar om tekenen op te richten van de nieuwe wereld die God
maakt. Het gaat dus meer om het voeden
van de hoop dan om het oplossen van alle problemen.
Het zou wel eens zo kunnen
zijn dat dit ook het enig haalbare
Geen opmerkingen:
Een reactie posten