(Deze column werd geschreven voor Woord & Dienst, september 2103)
Het begon eigenlijk met een geintje. ‘Dit jaar zit ik in
mijn 50e levensjaar’, zei ik tegen iemand uit de kerkenraad, ‘en
mijn 7e jaar in Amsterdam. Mooi moment voor een sabbats- en
jubeljaar.’ Tot mijn verbazing zei dat kerkenraadslid: ‘Dat is een goed idee.
Zou ik doen.’
Van het een kwam zo het ander en vlak voor de zomer van 2012
gaf mijn kerkenraad me de ruimte om een jaar lang – van zomer tot zomer-
invulling te geven aan een sabbatical. Het idee was dat ik zelf zou nagaan
hoeveel ruimte ik nodig zou hebben om er echt een jaar van bezinning en rust
van te kunnen maken.
Nu heeft de PKN tot op heden geen sabbatical-regeling. Er
een jaar echt helemaal uitgaan, op kosten van de kerk, zat er dus niet in. Op mijn eigen kosten trouwens ook niet. De
eerste uitdaging was dus: hoe schep ik ruimte binnen de beperkingen die er
zijn? Om te beginnen zou ik wel blijven voorgaan in de diensten, maar zoveel
mogelijk vergaderingen niet bijwonen en geen extra dingen doen. Dat gaf meteen al veel lucht. Een jaar langen
allerlei vergaderingen niet bijwonen gaf toch een gevoel van bevrijding. In de
veertigdagentijd ben ik helemaal niet voorgegaan. Een bijzondere ervaring!
Maar de geschapen ruimte moest natuurlijk ook ingevuld
worden. Ik besloot allereerst een coach te zoeken. Iemand die me een jaar lang,
heel gestructureerd, zou kunnen begeleiden. Ik had de jaren ervoor best veel
aan zorg voor mijn eigen ziel gedaan, maar dit bleek toch een openbaring. Ik
deed een karaktertypetest, ging aan de slag met de uitkomsten en verwonderde me
over alles wat ik rond mijn 50e nog over mezelf te weten kwam. Dit coachingstraject was echt een zegen.
Het tweede besluit wat ik nam was om te gaan wandelen. Ik
begon aan het Pelgrimspad, van Amsterdam naar Maastricht, elke twee weken een
dag. Op de tweede dag voegde mijn beste vriend zich bij me en van etappe tot
etappe deelden we ze ongelooflijk veel dingen uit deze fase van ons leven en
het proces waarin ik door mijn sabbatical in terecht was gekomen. Doorlopend gesprek was het. Al gaande de weg
stelden we ook nog een uitsmijter top tien samen (de beste aten we in Heusden)
maar dit terzijde. Ook dit Pelgrimspad was een zegen.
Inmiddels zit mijn sabbatical er op. Wat begon als een
geintje bleek bij nadere invulling steeds serieuzer te worden. De
midlife-periode, waar ook ik de nodige grappen over maakte, was reëler dan ik
dacht. En een sabbatical op precies dát moment was dan ook vruchtbaarder dan ik
had durven hopen. Ik voel me
bevoorrecht, dat mijn kerkenraad er de visie voor had en me stimuleerde de
nodige ruimte te scheppen. Ik gun het alle collega’s in deze fase van hun
leven. Misschien moet die sabbatical-regeling er in de kerk toch maar komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten